Μολονότι οι αιμορροΐδες είναι αρκετά συχνές στον πληθυσμό ( μελέτες υπολογίζουν ότι το 4-11% παγκοσμίως πάσχει από κάποιου βαθμού αιμορροϊδοπάθεια) οι ασθενείς δεν προσέρχονται άμεσα για ιατρική συμβουλή. Συνήθως εντοπίζονται στις ηλικίες μεταξύ 45 και 65 ετών με την ίδια συχνότητα και στα 2 φύλα.

Η αιμάτωση της περιοχής του κατώτερου ορθού και του πρωκτού προέρχεται κυρίως από κλάδους της έσω λαγονίου αρτηρίας και η φλεβική παροχέτευση γίνεται προς την έσω λαγόνια φλέβα. Υπάρχουν 2 φλεβικά δίκτυα στην περιοχή, το εσωτερικό, άνωθεν της οδοντωτής γραμμής και το εξωτερικό κάτωθεν της οδοντωτής γραμμής. Οι κάθοδος των φλεβών σε άτομα με αιμορροϊδική νόσο συμπαρασύρει πολλές φορές και αρτηριακά στελέχη, με αποτέλεσμα το αίμα που παρατηρεί ο ασθενής να είναι ζωηρό ερυθρό και όχι σκούρο κόκκινο. Η ανατομική θέση των αιμορροΐδων με τον ασθενή σε γυναικολογική θέση, βρίσκεται συνήθως στις ώρες 3,7,11. Η γνώση αυτή είναι απαραίτητη στο χειρουργό ορθοπρωκτικών παθήσεων για την ακριβέστερη αντιμετώπιση του προβλήματος κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.

Η αιτιολογία της αιμορροϊδικής νόσου δεν έχει πλήρως διαλευκανθεί. Μια σειρά παραγόντων έχουν ενοχοποιηθεί, όπως:

• Χρόνια δυσκοιλιότητα
• Αυξημένη ηλικία
• Διατροφικές συνήθειες και πιο συγκεκριμένα κατανάλωση μικρής ποσότητας ινών στα γεύματα
• Καθιστική ζωή
• Παχυσαρκία
• Όγκοι παχέος εντέρου. Υπάρχει πιθανότητα οι αιμορροΐδες να αποτελούν μόνο «την κορυφή του παγόβουνου» και για το λόγο αυτό οι ασθενείς θα πρέπει να υποβάλλονται σε κολονοσκόπηση για τον πλήρη έλεγχο του αυλού του εντέρου.
• Εγκυμοσύνη
• Δίοδος σκληρών κοπράνων από τον αυλό του εντέρου που συμπαρασύρει και τα αιμορροϊδικά στελέχη
• Ανύψωση υπερβολικού βάρους

Χρησιμοποιούνται για να εμποδίσουν την ανάπτυξη μικροβίων στην περιπρωκτική περιοχή. Γενικά η χρήση τους είναι περιορισμένη αφού δεν έχει αποδειχθεί ότι πλεονεκτούν ιδιαίτερα.

Μια σειρά μη επεμβατικών μεθόδων έχουν προταθεί για την αντιμετώπιση των εσωτερικών αιμορροΐδων με κοινό χαρακτηριστικό τους τη δημιουργία συνδετικού ιστού (ουλής) γύρω από τα προπίπτοντα αγγεία. Με τη δημιουργία συνδετικού ιστού προκαλείται συρρίκνωση των αγγείων και προσκόλλησή τους στις εσωτερικές στοιβάδες του αυλού του εντέρου με αποτέλεσμα να μην κατέρχονται κατά την κένωση. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη αναισθητική φροντίδα κατά τη διάρκεια των θεραπειών, δεδομένου ότι η νεύρωση των εσωτερικών αιμορροΐδων γίνεται από σπλαχνικά νεύρα και δεν προκαλούν πόνο.

Βασίζεται στην εφαρμογή χαμηλών θερμοκρασιών με στόχο τη φλεβική θρόμβωση, την καταστροφή των όζων και την ανάπτυξη ουλής. Δε χρησιμοποιείται συχνά.

Τα σκευάσματα αυτά εμποδίζουν το σχηματισμό στέρεων δομών μεταξύ των κυττάρων της επιδερμίδας, αφήνοντας κενά μεταξύ τους, με στόχο τα φάρμακα των άλλων κατηγοριών που εφαρμόζονται τοπικά στην περιοχή με τη μορφή κρεμών ή αλοιφών να διεισδύουν σε βαθύτερες στοιβάδες του δέρματος για καλύτερα αποτελέσματα.

Πραγματοποιείται με ένεση ουσιών όπως η φαινόλη στη βάση των αιμορροϊδικών όζων που προκαλούν το σχηματισμό ουλής και συρρίκνωση των αιμορροΐδων με ταυτόχρονη μείωση της φλεγμονής της περιοχής. Η μέθοδος είναι αρκετά παλιά και παρουσιάζει υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Εντούτοις, συχνά υποτροπιάζει η νόσος και μπορεί στο μέλλον να χρειαστεί εκ νέου θεραπεία. Η μέθοδος μπορεί να προκαλέσει ήπιο άλγος, το οποίο υποχωρεί την επόμενη ημέρα.

Πρόκειται για την εφαρμογή θερμότητας και την καταστροφή αιμορροϊδικών όζων, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη ουλώδους ιστού και τη συρρίκνωση των ιστών ώστε να μην προβάλλουν. Έχει πολύ καλά αποτελέσματα και μικρά ποσοστά υποτροπής.  Χρησιμοποιείται για 1^ου-2^ου-3^ου βαθμού νόσο.

Η είσοδος 2-4 δακτύλων στον πρωκτικό αυλό και η προσπάθεια διαστολής του σφιγκτηριακού μηχανισμού βασίζεται στην υπόθεση ότι η αυξημένη πίεση του σφιγκτήρα προδιαθέτει στην εμφάνιση  αιμορροΐδων. Δυστυχώς η μέθοδος αυτή συνδέεται με αυξημένα ποσοστά μετεγχειρητικής ακράτειας λόγω βλάβης των σφιγκτήρων από τη βίαιη διαστολή και για το λόγο αυτό δεν εφαρμόζεται σήμερα σε ευρεία βάση.

Προκαλούν άμεση ανακούφιση κυρίως του πόνου αλλά και των άλλων συμπτωμάτων μέσω δράσης στα νευρικά πλέγματα της περιοχής.

Κορτικοστεροειδή: Προκαλούν μείωση της φλεγμονής της περιοχής και ύφεση των συμπτωμάτων αλλά η μακροχρόνια χρήση τους μπορεί να καταστρέψει το δέρμα της περιοχής. Η χρήση τους δεν θα πρέπει να παρατείνεται πέραν των 2 εβδομάδων.

Πρόκειται για την χρήση ελαστικών δακτυλίων οι οποίοι τοποθετούνται στη βάση των αιμορροϊδικών όζων. Λόγω της αυξημένης πίεσης, ο ιστός πάνω από την περίδεση νεκρώνεται και αποπίπτει, καταλείποντας ένα μικρό έλκος, το οποίο σε λίγες ημέρες επουλώνεται αφήνοντας ουλή. Χρησιμοποιείται για 1^ου-2^ου-3^ου βαθμού νόσο και έχει μικρότερα ποσοστά υποτροπών από τη σκληροθεραπεία. Κυριότερες επιπλοκές της μεθόδου είναι ο πόνος, ήπια αιμορραγία, κυτταρίτιδα και μικροβιακή λοίμωξη που εύκολα αντιμετωπίζονται.

Η μερική διατομή του σφιγκτήρα του πρωκτού μπορεί να οδηγήσει στη μείωση της πίεσης στην περιοχή και στην ύφεση της αιμορροϊδικής νόσου αλλά συνδέεται με αυξημένα ποσοστά μετεγχειρητικής ακράτειας.

Αιμορροϊδεκτομή: Η κλασσικότερη μέθοδος χειρουργικής αντιμετώπισης της νόσου είναι η αφαίρεση των όζων και η συρραφή των υποκείμενων ιστών, με ανοιχτή ή με κλειστή μέθοδο, για την αποφυγή μετεγχειρητικής αιμορραγίας. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στη βιβλιογραφία για την εφαρμογή της αιμορροϊδεκτομής, όπως η  Milligan-Morgan, η Ferguson, η Whitehead καθώς και άλλες. Κύριο μειονέκτημα των μεθόδων αυτών αποτελεί ο παρατεταμένος μετεγχειρητικός πόνος που συνήθως απαιτεί τη λήψη αναλγητικών από το στόμα και μπορεί να περιορίζει τις δραστηριότητες των ασθενών για αρκετές ημέρες. Εντούτοις, οι μέθοδοι αυτοί έχουν πολύ καλά λειτουργικά αποτελέσματα και πολύ χαμηλά ποσοστά υποτροπών και για το λόγο αυτό χρησιμοποιούνται ευρέως ακόμα και σήμερα. Άλλες επιπλοκές που μπορεί να εμφανιστούν είναι η επίσχεση ούρων, σε ποσοστό 5%, η εμφάνιση απώτερου μετεγχειρητικού άλγους, η λοίμωξη και η εμφάνιση ραγάδων και συριγγίων σε δεύτερο χρόνο, καθώς και η στένωση του πρωκτικού δακτυλίου σε ποσοστό 3-4%.