Σε ένα σημαντικό ποσοστό κηλών δεν αναγνωρίζεται συγκεκριμένη αιτία. Άλλοτε, η αιτία είναι συγγενές έλλειμμα στην περιοχή. Επιβαρυντικοί παράγοντες είναι η χρόνια δυσκοιλιότητα, ο χρόνιος βήχας, η άρση υπερβολικού βάρους, η παχυσαρκία κ.α.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των μηροκηλών μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την παρουσία ή όχι συμπτωμάτων. Επί παρουσίας συμπτωμάτων επιβάλλεται η χειρουργική επέμβαση. Επίσης, σε επείγουσες καταστάσεις, όπου η μηροκήλη περισφίγγεται απαιτείται άμεση χειρουργική επέμβασης, λόγω του κινδύνου νέκρωσης του προπίπτοντος σπλάχνου. Η χειρουργική αντιμετώπιση μπορεί να γίνει με ανοιχτή ή λαπαροσκοπική μέθοδο, με την τοποθέτηση ή όχι πλέγματος. Πάντοτε πρέπει να ελέγχεται η βιωσιμότητα του προπίπτοντος σπλάχνου.

Σε περίπτωση που αποφασιστεί η συντηρητική θεραπεία, ο ασθενής ενθαρρύνεται να αποφεύγει τους επιβαρυντικούς παράγοντες, ελέγχοντας το βάρος του, αποφέυγοντας την ανύψωση μεγάλου βάρους και προσέχοντας τη διατροφή του με την πρόσληψη φυτικών ινών για την αποφυγή δυσκοιλιότητας.

Η διάγνωση της μηροκήλης είναι εύκολη και στηρίζεται στη λήψη ιστορικού και στην κλινική εξέταση του ασθενούς σε κατακεκλιμμένη και όρθια θέση. Σε περιπτώσεις αμφιβολίας ο χειρουργός μπορεί να ζητήσει την πραγματοποίηση υπερηχογραφήματος ή αξονικής τομογραφίας για την επιβεβαίωση της διάγνωσης.

Πολλές μηροκήλες παραμένουν ασυμπτωματικές. Συνήθως υπάρχει μια προπέτεια στην πρόσθια επιφάνεια του άνω τριτημορίου του μηρού, η οποία είναι μεγαλύτερη όταν ο ασθενής είναι όρθιος ή σηκώνει βάρος. Πολλοί ασθενείς παραπονιούνται για αίσθημα δυσφορίας στην περιοχή. Σε περιπτώσεις περίσφιξεις η κλινική εικόνα επιδεινώνεται και επικρατεί έντονος πόνος, έμετος και ναυτία, καθώς και ερυθρότητα της περιοχής, συμπτώματα που υποδηλώνουν την ανάγκη για άμεση επέμβαση. Το 45% των ασθενών παρουσιάζεται με εικόνα περίσφιξης εντός διετίας από την αρχική διάγνωση.