Καρκίνος του Παχέος Εντέρου: Σημασία μίας έγκαιρης διάγνωσης

Δεν είναι σπάνιες οι φορές εκείνες στις οποίες ένας ασθενής παρουσιάζεται στο χειρουργό του είτε σε επείγουσα βάση είτε προγραμματισμένα και διαπιστώνεται ύστερα από ενδελεχή έλεγχο ότι πάσχει από καρκίνο παχέος εντέρου σε προχωρημένο στάδιο. Στις περιπτώσεις αυτές, αρχίζει ένας μεγάλος αγώνας, στον οποίο συμμετέχει τόσο ο ασθενής όσο και ο θεράποντας χειρουργός, καθώς και γιατροί άλλων ειδικοτήτων, με τελικό στόχο την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος και την επιβίωση του ασθενούς.

Παρά την εξέλιξη των γνώσεών μας γύρω από το θέμα του καρκίνου του παχέος εντέρου, καθώς και τη συνεχή βελτίωση των θεραπευτικών επιλογών μας, μέσα από τη βελτίωση των χειρουργικών ογκολογικών επεμβάσεων, τη χορήγηση χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας, σε συνδυασμό με νεότερα όπλα στη θεραπευτική μας φαρέτρα, όπως τα μονοκλωνικά αντισώματα, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τελικά, ένας ασθενής με προχωρημένη νόσο, έχει λιγότερες πιθανότητες μακρόχρονης επιβίωσης σε σχέση με έναν ασθενή που πάσχει από καρκίνο στο παχύ έντερο σε αρχικό ακόμα στάδιο.

Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια ιατρική κοινότητα έχει επιδοθεί σε έναν μεγάλο και κοπιώδη αγώνα σχετικά με την ενημέρωση του κόσμου πάνω στα λεγόμενα ύποπτα συμπτώματα που μπορεί να συνδέονται με κακοήθεια στο παχύ έντερο. Αιμορραγίες από το ορθό κατά τη διάρκεια της κένωσης, αιμορροϊδοπάθεια, διαταραχές στη συχνότητα των κενώσεων, αδικαιολόγητη απώλεια βάρους, πτώση του αιματοκρίτη και αίσθημα κόπωσης, κοιλιακό άλγος είναι τα κυριότερα σημεία και συμπτώματα τα οποία θα πρέπει να θορυβήσουν τον ασθενή και να τον οδηγήσουν έγκαιρα στην αναζήτηση ιατρικής βοήθειας.

Παράλληλα, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και σε ασθενείς με οικογενειακό ιστορικό θετικό, δηλαδή με ασθενείς που έπασχαν ή πάσχουν από καρκίνο παχέος εντέρου, πολύποδες παχέος εντέρου και οικογενή σύνδρομα πολυποδίασης ή που πάσχουν από φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου, όπως η νόσος Crohn και η ελκώδης κολίτιδα. Στις περιπτώσεις αυτές έχουν αναπτυχθεί ειδικά πρωτόκολλα παρακολούθησης των οικογενειών, από νεαρή ηλικία με τελικό στόχο πάντα την πρώιμη ανίχνευση μορφών καρκίνου και την έγκαιρη αντιμετώπισή τους.

Η διαγνωστική διαδικασία του καρκίνου του παχέος εντέρου περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τη λήψη ιστορικού και την κλινική εξέταση του ασθενούς, στην οποία δε θα πρέπει ποτέ να παραλείπεται η δακτυλική εξέταση. Ακολουθούν πιο εξειδικευμένες εξετάσεις όπως η ανίχνευση μικροσκοπικής απώλειας αίματος στο κόπρανα, οι αιματολογικές εξετάσεις, η κολονοσκόπηση και ο απεικονιστικός έλεγχος, η φύση του οποίου καθορίζεται ανά περίπτωση από τον εκάστοτε θεράποντα.

Ανεξάρτητα όμως από το είδος του ελέγχου που θα ακολουθήσει ο κάθε ασθενής, έχει μεγάλη σημασία να γίνει κατανοητό πως η έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του παχέος εντέρου στα αρχικά στάδια, συνδυάζεται με καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα και με αυξημένες πιθανότητες για μακρόχρονη επιβίωση, δεδομένου ότι πλέον η δεκαετής επιβίωση ασθενών που αντιμετωπίστηκαν με καρκίνου σταδίου I, προσεγγίζει στις περισσότερες μελέτες στην παγκόσμια βιβλιογραφία το 85%. Το αντίστοιχο ποσοστό για ασθενείς με νόσο σταδίου IV, δεν ξεπερνά το 30-35%, ακόμα και στα καλύτερα κέντρα αναφοράς στον κόσμο, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης. Για το λόγο αυτό λοιπόν, αναπτύχθηκαν στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου προγράμματα ενημέρωσης του πληθυσμού σχετικά με τα συμπτώματα της νόσου, καθώς και με τη σημασία και τα αποτελέσματα της έγκαιρης ανίχνευσης και της αποτελεσματικής αντιμετώπισης του καρκίνου του παχέος εντέρου.

Leave a reply